Ken je dat gevoel van ‘Wat is er toch mis met mij?’
Ik ken het maar al te goed. Het was een vraag die ik mezelf vaak stelde, een die me lang achtervolgde. Wat was er mis met mij? Waarom voelde ik me vaak leeg, onbegrepen en verloren? Waarom was ik altijd zo moe, altijd in overlevingsmodus? Mijn lichaam, mijn geest, alles stond in de stand van overleven. Geen grenzen, geen verbinding met mezelf of anderen, een wandelend hoofd, altijd perfectionistisch, altijd in de chaos van mijn gedachten en een groot gevoel van onveiligheid in de nabijheid van anderen. Mijn lijf voelde constant onrustig, ik was vaak ziek en ik had slaapproblemen die het maar niet opgaven. Er waren dagen waarop ik dacht: “Op deze manier hoeft het van mij niet meer. Als ik vandaag dood zou gaan, lig ik daar niet wakker van.”
De Pijn van het Verleden
De start van mijn leven was allesbehalve makkelijk. Mijn moeder was 17 weken zwanger van mij toen een tragisch incident zich voordeed. Mijn oma viel van de trap en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd vastgesteld dat ze hersendood was, en op dezelfde dag overleed ze. Mijn moeder, intens verdrietig door dit verlies, vertelde me jaren later, toen ik 35 was, dat ze niet meer zwanger had willen zijn. Ze was boos dat ze dit moest doen zonder de steun van haar moeder. Dit verdriet, deze onbewuste boosheid, was een last die zij met zich meedroeg. En ik, als haar ongeboren kind, droeg dit met haar mee.
De bevalling was zwaar en ik werd via een keizersnede geboren. Ik had een te laag geboortegewicht en moest een aantal dagen in de couveuse verblijven, Mijn moeder was emotioneel afwezig, gevangen in haar rouw en verdriet. Dat was het begin van een diepe disconnectie tussen ons, die al begon in de baarmoeder. Terwijl zij worstelde met haar eigen onverwerkte trauma’s, werd ik geboren in een lijn van pijn en verlies die generatie op generatie was doorgegeven.
Het Keerpunt: Van Schaduw naar Licht
Licht en schaduw. Vallen en opstaan. Het is een patroon dat zich als een rode draad door mijn leven weefde. Maar ergens, diep van binnen, was er altijd die stille roep naar verandering. Naar meer. Naar verbinding.
In 2014 kwam het keerpunt. Onze oudste zoon, Duuk, werd doodgeboren na 40 weken zwangerschap. Hij overleed plotseling, en het was een pijn die ik niet in woorden kan vangen. Ik was trots en verdrietig tegelijk, want hij had mij moeder gemaakt, maar ik had geen kind om voor te zorgen, vast te houden en te knuffelen. Deze gebeurtenis zorgde er op een positieve manier dat ik het roer omgooide en besloot dat ik niet langer kon blijven overleven. Het was het moment waarop ik besefte dat ik niet langer in de schaduw wilde blijven staan van mijn verleden. Ik wilde niet langer wachten tot mijn leven voorbijging. Het was tijd om te leven en mijn hart te openen voor mezelf en richting anderen.
De Weg naar Vrijheid en Verbinding
Het leven is niet altijd makkelijk, maar het is zoveel rijker geworden. De relatie die ik met mezelf heb, en die ik nu ook met anderen heb, is zoveel leuker, speelser en vrijer. Gaat dat altijd zonder slag of stoot? Nee, dat zou te mooi zijn. Maar wat ik nu kan, is door moeilijke en lastige situaties navigeren zonder dat mijn systeem meteen in standje overleven schiet. Ik heb geleerd om met de stroom van het leven mee te gaan, in plaats van tegen de stroom op te vechten. Ik kan nu inzien dat mijn ouders gedaan hebben wat ze konden en ik kan hen nu aannemen en eren voor wie ze zijn, met alles wat er is, niet is en ook nooit gaat komen. En daarmee eer ik mezelf het meeste en heb ik veel patronen die voort zijn gekomen uit onderwerkte trauma’s uit mijn vrouwenlijn doorbroken. Ik heb mijn overlevingsmechanismen kunnen omzetten naar een hulpbronnen en ik heb leren uitreiken naar anderen. Nu kan ik volmondig zeggen dat ik van overleven naar leven ben gegaan en dat ik mijn leven inricht op mijn voorwaarden.
Mijn Missie: Dit Gun Ik Jou Ook
Mirabel, uit de film Encanto, kijkt aan het einde van de film in de deurknop en haar oma vraagt haar: “Wat zie je?” Mirabel antwoordt: “Ik zie mij. Helemaal.” Dat is wat ik ook zie. Ik zie mezelf, helemaal, met alles wat er is en niet is. De pijn, de kracht, de onzekerheden, de schoonheid van wie ik ben. Dit is het leven dat ik verdien, en het is precies dat wat ik jou ook gun: een leven waarin je jezelf kunt zien, precies zoals je bent, met alles wat er bij hoort.
De keuze om je hart te openen, om te kiezen voor liefde, voor verbinding met jezelf en anderen, verandert alles. Niet alleen jouw leven, maar ook dat van je (klein)kinderen, je geliefden, iedereen die jou raakt. Want wanneer jij kiest om te leven, echt te leven, verandert niet alleen jouw wereld. Het is een rimpel effect – het raakt alles en iedereen om je heen. Dat is mijn missie.
Laten we samen die reis maken. Ik ben hier om je te begeleiden, om je te helpen ontdekken wie je werkelijk bent. Want uiteindelijk draait alles om liefde – voor jezelf en voor de wereld om je heen.